شعر محلی مازندرانی
شعری از استاد کیوس گوران سوادکوهی
بيستا بيستا گمبه شرح شه ناخشی
دل اين‌‌گمبه شه جيف بي‌‌دل خشی
نا كه دس مه رسنه تا به بريم
نا حرم دارمه اسا، نا كه حريم
نا كه من قابل هر مجلس‌‌مه
نا حريف شه تك گلس‌مه
من كه اين‌جه درمه بومبه سنگ‌روش
من كه دارمه هول درزن و دروش
زنه كپل من و مه مشق و مداد
اتا كس نشتونه مه سينه‌ی داد
خاننه تجليل هاكنن مه برمه ره؟!
خانه مه چش بكشن شه سرمه ره؟!
خانّه ملهم بهلن مه دل زخم
خانه سازه بزنن سوآل اخم
نا برار، نا مه خاخر، نا مه وچه
جاي تجليل آش بپج اتا كچه
هاده اين آدم اهل افترا
تا هتركه بياره سر شه را
مگه ناتي كه شوني راه علي؟
مگه حق ره ندي ته ونه پلي؟
پس چه كنني دم به دم مه ره تري؟!
چنده تاشنني مه وسسه فرفري؟!
چنده تهمت، چنده كتره، چنده فاش
چه مه ره گنني همش بيستا بواش؟!
من اسير بفره‌ي بهارمه
دل دوس سفره‌ي نفارمه
نا پسرجان، نا دتر، نا مه خاخر
سر من لب هاكنم نونه هنر
تا كه تك ميم بزوئه هسسه بدود
اتا زمبيل برمه هم ندارنه سود
من نخامبه مه ره تقدير هاكنين
ياد اين ميرز عموي پير هاكنين
راه دوسسه تا مه كنداي پلي
نلنه من بريم بئم كرات تلي
ته اگه راسّ گني تلي ره بي
دسّ جا اين پتي گلي ره بي
تا كه در به مه صدا بلبل وار
تا بتاجنده بوره پشت حصار
عشق و ايمون شما زنده بوئه
اين وطن تربت پاينده بوئه
